Bir zamanlar haykırmıştım, yavaş yavaş sesimi kaybettim.
Bir zamanlar ağlamıştım, yavaş yavaş gözyaşlarımı kaybettim.
Bir zamanlar yas tutmuştum, yavaş yavaş her şeye dayanabilir hale geldim.
Bir zamanlar sevinmiştim, yavaş yavaş dünyadan etkilenmez hale geldim.
Ve şimdi, geriye sadece ifadesiz bir yüzüm kaldı, bakışlarım bir monolit kadar sert, kalbimde ise sadece azim kaldı.
Bu benim, önemsiz bir karakter, CenabetBedevi'nin Azmi!