insanlar neden o "kötü çocuklara", o tekinsiz adamlara çekilir biliyor musunuz?
yakışıklı oldukları için mi? hayır.
gözlerinde "umut" olmadığı için.
altın vuruşu yiyen adamın gözlerinde "beni sev", "beni kabul et" ışıltısı göremezsiniz.
orada sadece derin, dipsiz bir kuyu vardır.
o bakış, "vazgeçmiş" adamın bakışıdır.
dünyadan, insanlardan, sonuçtan vazgeçmiş...
ve paradoks şudur ki; sen dünyadan vazgeçtiğin an, dünya senin peşinden koşmaya başlar.
çünkü insanlar, kendilerine muhtaç olmayanlara taparlar.
sen o vuruşla birlikte "beklentiyi" öldürdün.
artık bir kadına bakarken "acaba?" demiyorsun, sadece bakıyorsun.
bir işe girerken "ya olmazsa?" demiyorsun, sadece yapıyorsun.
o gözlerindeki "ölü" durgunluk, karşı tarafı huzursuz eder ve kendine çeker.
ama sanmayın ki orası sadece bir boşluk... hayır amına çakim.
o buz gibi donukluğun altında, o vazgeçmişliğin derinliklerinde harlanan saf bir alfa ateşi vardır.
yüzey buz tutmuş, mezarlık kadar sessiz; ama çekirdek magma gibi kaynıyor.
o bakışa takılanlar, o soğukluğun içindeki o yıkıcı enerjiyi, o "yaklaşan yanar" uyarısını hisseder.
hem ölüsün hem de herkesten daha canlısın.
"bu adamın neyi var? neden benden etkilenmiyor ama neden bu kadar tehlikeli duruyor?" diye delirirler.
sırrın basit:
sen o filmi çoktan bitirdin, jenerik akıyor.
onlar ise hala trailer'da heyecanlanıyor, güldüm.