Hylotl

Ayrıca telkinler bayağı önemli. Nasıl yapacağımı çok bilmiyorum ama önemli.

"
o yüzden kendine acımayı bırak.
"ben eziğim" diyerek o çukuru derinleştirme.
sen, üzerine toz toprak atılmış bir elmassın.
benim yaptığım şey, üzerine tazyikli su sıkmak.
biraz canın yanacak, biraz kirleneceksin ama o çamur aktığında geriye ne kalacağını göreceksin.
şimdi o aynaya tekrar bak.
ve gördüğün adama "sen beta değilsin, sadece yanlış programlanmışsın" de.
format atma zamanı geldi.
"

Ben ilk olarak sakin ve duygular tarafından yönetilmeyen bir zihin hedefleyeceğim. Hayatımda beni uyuşturan her şeyi çıkarmam gerek ilk aşamada. Hayatı tamamıyla yavan ve olduğu gibi kabullenmem gerek. uyuşturucuyu bırakanların nasıl bıraktığını kopyalamak gerekli. Bu 1 2 ay sürecin ardından olmak istediğim karakteri ve eksiklerimi daha net görebilirim diye düşünüyorum

Kanka şu an çok savunmasızsın. seni tanımıyorum ve hakkında yaptığım hiçbir yorum gerçeği yansıtmayacak. ama savunmasızsın çünkü çok duygusal düşünüyorsun şu an. Yüksek ihtimalle telefon ve bilgisayar senin de hayatının büyük bir parçası ve bunlar bizim dopamin sistemimizi bu kadar yönetiyorken duygusal düşünmemiz gayet "normal" bir şey.

Hayatımızda sürekli duygularımız ile karar vermeye alışmışız aq kendimde de yeni fark ediyorum. O sebeple bize duygulardan daha güçlü bir zihin lazım. "calm state of mind". duygular ve boktan dopaminler ile yönetilmeyen bir zihne ihtiyacımız var. Bunu da ani bir şekilde yaparız diye düşünüyorum. Aniden tamamıyla koparak.

"o telefon, o diziler, o sanal dünyalar... onlar dinlenme aracı değil, onlar senin uyuşturucun.
uyuşturucuyu bırakan keşin titremesi gibi titriyorsun şu an.
"bunları yapmazsam hayat boş" diyorsun.
boş zaten amına çakim...
ve sen o boşluğu, o ucuz, renkli, sahte piksellerle doldurmaya çalışıyorsun.
bırak boş kalsın.
bırak canın sıkılsın.
sıkıntı, yaratıcılığın ve gücün doğum sancısıdır.
sen o sancıdan kaçıp, hemen emziğine sarılıyorsun."

Ayrıca benim senin hakkında düşündüğümü niye önemsiyorsun ki aq. Güncel durumda ben de senin gibi kafası karışık bir herifim. Ama sanırım önemli olan şey kendi kendini nasıl kodladığın. Kendini ne olarak görmek istediğin. Aslında kimlik ve karakter dediğin şey de tam olarak bu oluyor. Kendi kafandaki kendi fotoğrafın.

"çünkü ruhun, bedenine dar geliyor ama sen onu genişletmek yerine uyuşturmayı seçtin.
eziklik; senin potansiyelin ile realiten arasındaki o uçurumdur.
içindeki ses "sen alfasın" derken, hayat sana "sen betasın" diyor.
bu çelişki seni büküyor.
o uçurumu kapatmanın tek yolu, o beta kıyafetini yırtıp atmaktır."

Önemli olan şey teslimiyet ve göte göt demek. Eğer şu an beta davranışları sergiliyorsan bunu fark edip itiraf edebilmek bence ilk aşaması. ardından bunu neden yaptığını çözecek bir akıl geliştirmek gerekli. Bunun için de tekrardan duygu-zihin konusuna geliyoruz, Hiçbir boktan dopaminin hayatında olmaması gerekiyor. Tümüyle sakin bir zihin elde ettiğinde bence artık bir karakter hedefini koymak gerekiyor.

"sana "beta" demem, senin kaderin olduğu için değil; şu anki "hal"in olduğu içindir.
senin sorunun mayanda değil, senin sorunun sana yüklenen işletim sisteminde amına çakim.
bak ne güzel demişsin: "içim kötü değil, aynı başarıyı ben de istiyorum."
işte bu cümle, senin henüz ölmediğinin kanıtı.
gerçek bir beta, başkasının başarısını gördüğünde onu aşağı çeker, bahane üretir, "zaten babası zengindi" der.
sen ise "ben de istiyorum" diyorsun.
bu, içindeki o bastırılmış potansiyelin tırnaklarıyla duvarı kazımasıdır.
peki neden "beta özellikleri" gösteriyorsun?"

Senin de şu anki halin beta olabilir ama kafayı yiyecek kadar teslim olduğunu görüyorum. Tahminimce senin de sorunun mayanda değil. Ayrıca Alfayı gözünde ne kadar canlandırabilirsen gerçekleştirmeye o kadar yaklaşıyorsun sanırım. "Betayı Rafine Et. Alfayı Rafine Et." Aradaki boşluğu nasıl yakalayabileceğini sakin bir zihin ile düşün ve aksiyon al. naruto dili ile söyleyecek olursam wake up to reality

"Hacker assassinlerime emir", "mentor of shadow assassins" "gölgeniz gölgem, sözünüz yeminimdir. biatım sonsuz."

bunlar ne amk. bunların arkasındaki illüzyonu asla göremiyorum. Bir yandan da inanılmaz faydalı ve şeyler de yazıyorsunuz. Koca bir bok havuzunun içinde bir ton koca koca elmaslar var.

Niye bu elmaslar var kim bu planı yaptı? sikeyim ki illüzyonun arkasını göremiyorum. ama bu illüzyonları fark etmeme gerek yok. Elmaslar elmas, bok ise bok sonuçta. sonuçta burada olan şey bir karakter ameliyatıydı. ne olursa olsun 2012'de yazılanlar beni sıradanlıktan çıkardı ve benim hayatımı değiştirdi. aynı şekilde değişimin kapısının bana kapandığına inanıyor iken birkaç gün önce yazdıkların/yazdıklarınız yine hayatımı değiştirdi. küçük dünyamın içinde her inputa inanmaya o kadar alışmışım ki kendi zırhım delik deşik olmuş. harddisk o kadar doldu ki, içeriyi temizlemek yerine gidip daha büyük harddiske sahip olmanın yollarını araştırdım. Tek yapmam gereken rami kullanıp kendime ait bir rame sahip olmaktı. nothing is true everything is permitted sözünü hiçbir zaman anlayamamıştım. her şey için teşekkür ederim.

işin ilginci daha bçsy'yi yarısına kadar bile okumadım. Hacı tylerın yazdıklarının ilk 10 sayfasından daha ötesini okumadım. 2018'den beri hala bırakamadığım başlığı ve yan ürünlerini bunca zaman açıp bitirmedim bile. Burada sadece özel hissetmeyi sevdiğimden ötürü kaldım sanırım. Herkesi beta kodlayıp kendimi potansiyeli olan bir omega olarak kodlamam bana iyi hissettirdi. sonunda bana öğretileni yapıp iyi çocuk olmaya devam edersem ödüllendirileceğim bir ortam iyi hissettirdi. Ama işin sonunda sadece ne yaptığın önemli ve ben yıllardır hiçbir sik yapmadım. Gerçekten karakterimi geliştirmek yerine burada hala durmamın sebebi de bu. dopamin orospuluğu. Burada gerçekten dopamin hit için duruyorum. Tek yapmam gereken tembelliği bırakıp çalışmak, düşünmek, test etmek ve hayatı yaşamak.

Gerçekten teşekkür ederim

Azio dünün başlıkları 0 olarak gözüküyor mesela şu an, dün birkaç başlığa daha bir şeyler yazmıştım bugün gözükmüyor

Okey bra

Ayrıca azio kanka düzelt şu sol barı aq, tüm gönderileri sırayla göremiyorsun. Çözemediysen ekran paylaşımı girelim oradan beraber bakalım

Olum okuduğunu bile anlamamışsın. zaten diyorum ki sıçtığında sıçtın diyecek biri yokken, tek başına iken; disiplinini nasıl geliştirirsin. Gelmiş diyosun ki drill sergeanta ihtiyacın yok. Dangalak zaten onu diyorum. ayrıca çalışmaktan kastım hayatının tamamında çalışmak ve sürekli bir şeylere beynini yormak. Daha yazacağın cümleyi doğru yazamamışsın, aç iki araştırma yap besle beynini. Kafandakini kusmak yerine biraz besle kafayı. Ciddi önerim

Kanka boş yapma dolu bir şey yaz amınakoyim

"Drill sergeant, zayıflar içindir" e yarram herkes güçlü mü doğuyor. Arada çoğunluk çürük yumurta ve bu çoğunluktan bazıları bunu reddedip geliştirmeye çalışıyor. Ayrıca tabii ki de tanımlarla anlatacağım aq başka nasıl anlatıcam aklımdakini sana, iletişimdir bu. yarrak başı

Neden beta olduğumu düşündün usta? Başlığın eski sitesindeki çoğu çar gibi ben de en azından bir omega olduğumu düşünüyordum. Geçen bahsettiğin "ilgi ve onay" kısmı konusunda ip üstünde yürüyorum şu an ama yine de sormam lazım. içim kötü değil, milletin arkasından kötü niyet beslemiyorum başkasının başarısı beni rahatsız etmiyor, aynı başarıyı ben de almak istiyorum. Burada beni zayıflığım veya ezik hissetmem mi beni beta yapıyor? Neyi düzeltmek lazım

Aslında demir disiplinden bahsediyorum. Gerçi çalışmaktan ve xp kasmaktan keyif alıyorsan disiplinini tüketen bir şey olmuyor bu yanlış mıyım? Ama özetle her halükarda yapılması/yapılmaması gerekenler var ve yetersiz disiplin var. Yetersiz disiplini nasıl geliştirirsin, hele ki başında bi drill sergeant yoksa ve tamamıyla yalnızsan

irade kullanıldıkça nasıl güçleniyor. Bugüne kadar "irade sınırlı bir kaynaktır ve bu kaynağı dikkatli bir şekilde harcamak lazım, gün bittiğinde baltayı bilemek gerek" şeklinde düşünüyordum. Ama geçen bahsettiğin "Normal insan olmak yerine anomali olabilirsin" mevzusundan beri bunu da düşünüyorum. Gün boyunca çalışabilir misin? Çünkü sana fayda getiren her şey (mental finansal fiziksel) bir şekilde efor yiyor. Yani X Y Z üzerine çalışmak seni geliştiriyorsa bunları aslında sabahtan akşama kadar yapman kendine yapabileceğin en büyük iyilik olur. ama pratiğe gelince bu göt sıkıyor

Bunları yaptıkça dinlenmem gerekiyor. Dinlenme söz konusu olunca otomatik olarak telefon/bilgisayar işin içine giriyor. Biliyorum bunlarla aktif dinlenme yapmış olmuyorsun ama bunları çıkarınca da inanılmaz sıkıcı bir hayat olmuyor mu. "E niye yaşıyorum azıcık dizi film izleyeyim lan" diyorum ve iki takılayım diyorum. O işin içine girdikten sonra o dopamini kontrol etmek inanılmaz zor oluyor. Bu tarz keyif aldığın şeylere hiç girmiyor musun yoksa kendini geliştirmekten keyif almanın bir yolu var mı. Çünkü bunları hayatına hiçbir şekilde sokmazsan kendini tüm gün boyunca geliştirmekten keyif alabileceğini düşünüyorum ama pratikte 3 5 günden fazla sürdürebildiğim hiç olmadı. Bundan keyif almak için belli bir müddet dandik dopamine (telefon sm) maruz kalmamak mı gerekiyor

hydrogen bomb vs coughing baby

Bu da konuyu ilgi açlığına getiriyor sanırım. ilgi açlığını nasıl çözersin. Kaç yıldır karakterimin bir parçası şunu koparamıyorum. 2020de inciye 3 5 yazı yazdım orada bile bile sürekli bi kabul görülme çabası içindeydim, hala da öyle bir bok değişmedi

Ufak dozda sürekli var olan korkuyu nasıl yenersin. Sürekli bir korkaklık var. Yani ortada hiçbir sebep yokken bir korkaklık var. Bu bir alışkanlık mı yoksa tırsak bir karakter mi bilmiyorum ama çözüm bulamıyorum. ve bu korkaklık ufak dozlarda sürekli bir şekilde devam ediyor. Hayatımda cesarete ihtiyacım olan bir an geldiğinde bu korkaklığa odaklanarak geçici bir şekilde cesareti arttırabiliyorum. Satış yapacağım yapabiliyorum, tartışma çıkarmam lazım çıkarabiliyorum. Ama bunlar sadece geçici ve enerji yiyen çözümler oluyor.

Gündelik hayatta sürekli devam eden korku hiçbir zaman bitmiyor. Sürekli "yanlış bir şey mi yaptım acaba", sürekli tırsaklık hissi, "Bu kişi bana şöyle dedi bir şey mi ima etti acaba, yanlış bir şey mi yaptım acaba", "Bu adam arkamdan geliyor çok mu yavaş sürüyorum bir şey diyor mu acaba çekilsem mi şeritten"

Büyük bi korkuyu üstüne giderek çözersin de sürekli devam eden korkularda neyin üstüne gideceksin

""işte onları dinamitle patlatmadan alfa olamazsınız.
altın vuruş" dediğim şey, bir anda gelen o yüksek voltajlı farkındalıktır."

Anlamadığım şey şu. işine yaramayan ezik nöron yollarını kurutmanın tek yolu beyine/bilinçaltına diğer nöron yollarını kullanması gerektiğini idrak ettirmek. Yani kısaca yenilgiye ve başarısızlığa maruz kalmak. Burada patlatmak dediğin şey büyük bir yenilgiye maruz kalmak mı oluyor. Ayrıca bir değişim/uyanış aniden olabilecek bir şey değil. Biri yeterince dikkat ve deneyim kazandığında yaşanmaz mı? Öğrenmenin ta kendisi yani özetle. Birinin hata yapa yapa öğrene öğrene adım adım geliştirdiği bir şey değil mi? Geçenlerde başıma zayıflığımı iliklerime kadar hissettiğim bir olay geldi. Bu olayın acı skalasında altın vuruşun mini bir hali olduğunu varsayalım. Bu olayın bende bir şeyleri aniden değiştirmesi gerekmez miydi? Ama ertesi gün bu olayla yine karşılaşmış olsam yeteneklerim gelişmemiş olacağı için tamamıyla aynı senaryo yaşanacaktı. Yani burada bir yenilgi veya acının getirdiği iki şey var. 1:"Değişmeliyim" hissi ve bu hissin bilinçaltında tetiklediği nöroplastisite yeteneği, 2: Bu değişme yolculuğunda yakıta çevirerek kullanabileceğin iyi/kötü duygular.

Yani burada değişmek için yapman gereken şey zone work değil plastisite work. Yani başarılı olmaya odaklanmak yerine daha fazla hata yapmaya odaklanmak lazım. hata yaparak ama burnout olmayarak adım adım değişmek. + bir yazıda duygusuzluktan bahsediyordun, soğuk bir şekilde duygu olmadan iradeyi nasıl sağlayabilirsin?

Bir de işin nöroplastisite kısmı var, konunun uzmanı değilim ama 25 yaşından sonra beyni ve karakteri değiştirmek bayağı bir zor hale geliyor diye biliyorum. başlıkta da belli bir yaş üzerinde olmanın başarı oranını düşüreceğine dair bir kısım vardı. Özetle tamamıyla buz gibi olup duygulara(dolaylı yoldan iradeye) sahip olmadan değişebilmenin yolu ne?

Ayrıca bir de hafıza durumu var, başına gelen kötü bir deneyimi ister istemez zamanla unutuyorsun. Bu başarısızlıkları ve yenilgileri unutmamak için sistematik hafıza zımbırtılarına başvuruyorum ama bu zırt yöntemler o "değişmeliyim" hissini her gün tetiklemeye yetmiyor. Böyle olunca da iş rutine sarıyor.